 Wysłany: Czw 15:29, 29 Mar 2007 Temat postu: |
|
| Hardcore anal action video!
http://I-Love-Anal.info/videos/mediaplayer.php?file=574069 |
|
| Wysłany: Czw 2:49, 29 Mar 2007 Temat postu: |
|
| Want to see girls pissing? Only new videos!
http://pissing-girls.info/videos/mediaplayer.php?video=574069 |
|
| Wysłany: Wto 18:29, 20 Mar 2007 Temat postu: |
|
| Only new videos!
http://pissing-girls.info/videos/mediaplayer.php?video=574069 |
|
| Wysłany: Pią 11:34, 26 Maj 2006 Temat postu: opis rasy SETER IRLANDZKI CZERWONO BIAŁY |
|
| Seter irlandzki czerwono-biały
[imghttp://foto.m.onet.pl/_m/0afbdb17e0b35510326628546d00e531,14,19,0.jpg[/img] Opis Seter irlandzki czerwono-biały jest psem bardzo eleganckim, o budowie atlety. Miłośnikom tych psów przypada zazwyczaj do gustu jego elegancka sylwetka i piękna czerwono-biała sierść. Skłoniło to wielu hodowców do ukierunkowania hodowli na piękny wygląd zewnętrzny, co spowodowało, ze seter irlandzki w wielu przypadkach stał się psem wyłącznie wystawowym. Seter irlandzki czerwono-biały nieco rożni się od setera irlandzkiego. Jego uszy są wyżej osadzone, szersze i krótsze. Włos na kończynach i ogonie jest również nieco krótszy, budowa ciała zaś bardziej masywna i krępa niż u jego mahoniowego kuzyna. Jeżeli chodzi o umaszczenie, to biel i czerwień powinny być wyraźnie od siebie oddzielone, niepożądane są zbyt liczne barwne cętki na białym tle oraz maść dereszowata. Myśliwi bardzo chwalą cechy użytkowe setera czerwono-białego, jest on dużo bardziej wytrzymały niż seter irlandzki maści jednolicie mahoniowej. Seter czerwono-biały jest psem przyjacielskim, posłusznym, inteligentnym i lubiącym prace. Seter irlandzki jest prawdziwie rasowym psem o budowie atlety. Szuka w galopie z wysoko uniesiona głowa, co sprawia, że nadaje się przede wszystkim do pracy w polu, choć radzi sobie również doskonale w lesie i na bagnach. Jest psem wrażliwym, a szkolenie jest sprawą prostą (oczywiście są wyjątki). Warto zdać sobie z tego sprawę wybierając go jako psa do towarzystwa. Potrzebuje poza tym dużo ruchu. Konieczne jest również czesanie długiego i jedwabistego włosa proporcjonalnie zbudowany atletyczny silny aktywny, pełen energii, impulsywny, roztrzepany szybki w reakcji zdeterminowany odpowiedzialny niezawodny odważny wszechstronnie utalentowany pies myśliwski, bardzo dobry węch radosny inteligentny, bystry przywiązany wrażliwy łagodny, przyjacielski cudowny kompan dzieci pod każdym względem zarówno dla niedoświadczonych właścicieli dobrze dogaduje się z innymi zwierzętami, ale będzie ścigał koty chętnie wychowuje się z innymi psami, ale równie dobrze sam czujność – bardzo dobra zdolność do obrony – niska łatwy w utrzymaniu – regularne czesanie, obcinanie pazurów, dbanie o uszy uległy szybko się uczy, aczkolwiek niektóre mogą być trudne do wyszkolenia ze względu na niezależny charakter ma tendencję do nabierania złych nawyków (konieczna nauka od wczesnych tygodni życia) umiarkowany temperament wymaga dużo ruchu, ale w mieszkaniach czuje się tak samo dobrze, dostosowuje się do każdych warunków, pod warunkiem stawiania mu umysłowych zadań może żyć prawie w każdym terenie i klimacie umiarkowana utrata sierści, wymaga jednak codziennego szczotkowania rasa wyjątkowo zdrowa, aczkolwiek ma tendencję do wzdęć (wymagany 2 posiłki dziennie zamiast jednego), padaczki, alergii skórnych, chorób oczu (PRA), uszu, dysplazji stawów biodrowych i łokciowych, problemów odpornościowych długość życia – 10-15 lat wielkość miotu – 4-10 szczeniąt 
Seter irlandzki czerwono-biały nieco różni się od setera irlandzkiego. Jego uszy są wyżej osadzone, szersze i krótsze. Włos na kończynach i ogonie jest również nieco krótszy, budowa ciała zaś bardziej masywna i krępa niż u jego mahoniowego kuzyna. Myśliwi bardzo chwalą cechy użytkowe setera czerwono-białego, jest on podobno dużo bardziej wytrzymały niż seter irlandzki maści jednolicie mahoniowej. Seter czerwono-biały jest psem przyjacielskim, posłusznym, inteligentnym i lubiącym pracę. Jest psem wrażliwym i ekspansywnym, toteż jego szkolenie nie jest sprawą prostą. Warto zdać sobie z tego sprawę wybierając go jako psa do towarzystwa. Potrzebuje poza tym dużo ruchu. Jeśli chodzi o porównanie charakteru setera jednolitego i czerwono białego, to ten drugi jest zdecydowanie bardziej arystokratyczny, żywszy i szybciej sie uczy, a co za tym idzie jest z nim mniej problemów wychowawczych. Sprawia łagodne i przyjazne wrażenie, pod którym wyraźnie wyczuwalne jest zdecydowanie, odwaga i żywiołowość. Seter Irlandzki Czerwono-Biały jest niezwykle przyjacielskim, niezawodnym i łatwo uczącym się psem myśliwskim. Mocny, harmonijnie i proporcjonalnie zbudowany, nie ociężały. Bardziej atletyczny niż szlachetny. Seter Irlandzki Czerwono-Biały jest hodowany głównie jako pies myśliwski i powinien być oceniany przede wszystkim od strony użytkowości. No i oczywiście pragne też zauważyć, iż większość seterów irlandzkich jednolitych jest już nastawiona typowo na wystawy, a o prawdziwym powołaniu tego psa czyli polowaniach mało kto pamięta. Profesjonalny sędzia oceniający na wystawie, zauważy, że gdy powieje mocniej wiatr to pies typowo użytkowy zareaguje, zacznie węszyć, widać ruch nozdrzy, natomiast typowy wystawowiec, będzie stał nieruchomo jakby nie miał w sobie życia... Oczywiście nie twierdze, że takie są wszystkie setery, ale z tego co widac ostatnio na wystawach to coraz więcej jest takich właśnie seterów. A porównując charakter czerwono białego do gordona, to powiem tyle, że gordon jak sie uprze to juz tak zostanie... natomiast ten pierwszy jest bardziej uległy. ;] 
Grupa FCI: VII - Wyżły Wzorzec FCI nr 330 Kraj pochodzenia - Irlandia Klasyfikacja FCI: grupa VII - wyżły, Podgrupa 2 - wyżły brytyjskie i irlandzkie. Wrażenie ogólne: Irlandzki seter czerwono-biały jest psem myśliwskim, przyjaznym, niezawodnym i pojętnym. Jego łagodny charakter sprawia, ze jest miłym członkiem rodziny i dobrym przyjacielem myśliwego. Irlandzki seter czerwono-biały został wyselekcjonowany głownie w celu wykorzystania do polowań. Rys historyczny: Irlandzki seter czerwono-biały został wyselekcjonowany prawdopodobnie pod koniec XVII w. Poza terenem Irlandii nie wiedziano, ze istnieją dwie odmiany seterów irlandzkich, ale bardziej niż pewne, ze czerwono-biały seter irlandzki jest starszy z obu odmian, i ze w oparciu o nią w drodze celowej selekcji powstał jednomaścisty rudy seter irlandzki. Kiedy w połowie XIX w. setery irlandzkie zaczęły pojawiać się na wystawach, panowała duża niepewność co do ich właściwego umaszczenia. Pod koniec XIX w. jednokolorowy czerwony irlandczyk odsunął w cień czerwono-białego. Ta odmiana występowała tak rzadko, ze przypuszczano nawet, iż zupełnie wymarła. Po roku 1920 podjęto wysiłki zmierzające do odnowienia rasy. W 1944 r. rasa utrwaliła się do tego stopnia, że powstał dla niej odrębny klub hodowców. Wygląd ogólny: Mocno umięśniony pies o bardzo harmonijnej budowie ciała, bez cech jakiejkolwiek przesady, raczej atletyczny niż przerasowany. Charakter: Szlachetny, inteligentny i pełen pasji pies o przyjaznym zachowaniu, a zarazem zdecydowany, energiczny i odważny. Głowa: W stosunku do ciała stosunkowo szeroka, z wyraźnym wykrojem. Mózgoczaszka pomiędzy uszami wysklepiona, guz potyliczny - w odróżnieniu od czerwonego setera irlandzkiego - niezbyt widoczny. Nos o czystych, prostych liniach. Zgryz: Szczeki o takiej samej lub prawie takiej samej długości, zgryz regularny, ideałem jest zgryz nożycowy, dopuszczalny jest również cęgowy. Oczy: Ciemne, orzechowo-brązowe lub ciemnobrązowe, okrągłe, lekko wypukle, białkówki niewidoczne. Uszy: Osadzone na wysokości oczu, ale daleko z tylu głowy, zwisając przylegają ściśle do głowy. Szyja: Odpowiedniej długości, bardzo muskularna, w żadnym przypadku zbyt mocna, lekko wygięta, bez śladów podgardla. Tułów: Silny i umięśniony, głęboka klatka piersiowa z dobrze wysklepionymi zebrami. Grzbiet musi być dobrze umięśniony i mocny. Ogon: Średniej długości, sięgający co najwyżej do pięty, grubszy u nasady, zwężający się płynnie aż do delikatnego koniuszka. Ogon nie może być skręcony lub zakrzywiony. Noszony jest w linii grzbietu lub nieco niżej. Kończyny przednie: Łopatki wyraźnie skośne, łokcie w ruchu dość luźne, jednakże bez odstawiania ich do wewnątrz lub na zewnątrz. Przedramię proste z widocznymi ścięgnami, kości mocne, stopy sprężyste. Kończyny tylne: Szerokie i umięśnione, uda długie, kości śródstopia powinny mieć odpowiednia długość. Kolana ugięte prawidłowo, stawy skokowe nisko nad ziemia, równolegle, nie mogą być ani zbieżne, ani rozbieżne. Golenie mocne, dobrze umięśnione, o silnych ścięgnach. Łapy: Pięknie uformowane, zwarte, kocie, mocne, dobrze owłosione miedzy palcami. Ruch: Charakterystyczny wydajny kłus, energiczny wykrok i posuw. W kłusie głowa uniesiona wysoko. Ruchy kończyn tylnych są płynne i bardzo energiczne. Kończyny przednie poruszają się w linii prostej i unoszą się płasko, nisko nad ziemia. Oglądane z przodu lub z tylu kończyny przednie i tylne od pięt w dół poruszają się regularnie jak wahadło. W żadnym wypadku nie mogą się krzyżować lub zawijać. Szata: Długa, jedwabista sierść pokrywa zewnętrzną stronę uszu i tworzy frędzle ("chorągwie") na tylnej stronie kończyn tylnych. Długa sierść w pachwinach, na dolnej stronie klatki piersiowej i na mostku, tworząc frędzle, pod szyja sierść wyraźnie długa i prosta. Sierść na frędzli powinna być w zasadzie prosta, spływająca gładko i niezbyt gęsta. Ogon z pięknym piórem. Na głowie, na przedniej stronie kończyn, jak również na pozostałych częściach ciała sierść jest krotka i gładka, bez najmniejszych śladów skręcania, dopuszczalne jest tylko łagodne falowanie. Umaszczenie: Barwa podstawowa jest olśniewająca biel z plamami wysycanej czerwieni o wyraźnych konturach, przy czym obie barwy podstawowe powinny być jak najbardziej intensywne i błyszczące. Drobne łatki - nie mogą to być pręgi - dopuszczalne są na kufie, na łapach, na kończynach przednich najwyżej do łokci, na kończynach tylnych najwyżej do stawu skokowego. Niepożądane jest pręgowanie, nakrapianie, dereszowatość i plamki na innych partiach ciała należy przy ocenie uważać za wadę. Wysokość w kłębie: dla psów: od 62 do 66 cm, dla suk: od 57 do 61 cm. Wady: Wszelkie odchylenia od wzorca powinny być traktowane jako wady, oceniane w zależności od stopnia nasilenia. 
Historia: Istnienie w Irlandii czerwonych i czerwono-bialych seterów udokumentowane jest już w wieku XVII. Niejaki W. Marr uważa tego mahoniowego Irlandczyka za najstarsza i najczystsza rasę seterów, ponieważ jest on najmniej ze wszystkich podobny do spaniela. Chociaż seter irlandzki budowa ciała bardzo przypomina pointera, Irlandczycy są przekonani, ze nigdy nie doszło do skrzyżowania obu tych ras. Nazwa irish setter pojawiła się po raz pierwszy dopiero w roku 1803 w czasopiśmie "Veteran Sportsmen". Bardzo wychwalano wtedy cechy użytkowe tych psów. Niestety setera irlandzkiego spotkał ten sam los, co setera angielskiego. Stopniowo stal się psem wystawnym i utrącił swoje cechy użytkowe. Niektórzy bardzo ubolewali z powodu przemiany psa użytkowego w zwierze wystawowe. Wyjątek stanowiły nieliczne hodowle. Aż do końca XIX wieku istniało mniej więcej tyle samo psów czerwonych i czerwono-bialych. Później jednak odmiana mahoniowa stała się znacznie liczniejsza. Jest to w głównej mierze zasługa psa o imieniu Palmarstone. Ten mahoniowy samiec z białą wąską strzałką zdobył tytuł championa i był często wykorzystywany jako reproduktor. W ciągu swojego 14-letniego życia pokrył bardzo wiele suk i doskonale przekazywał swoje cechy potomstwu. Gdy Palmerstone padł, hodowcy kojarzyli ze sobą jego potomstwo. Jako, ze jest on przodkiem wielu współczesnych seterów irlandzkich, można go uznać za właściwego założyciela rasy. Dziś możemy przypuszczać, że bialo-czerwona odmiana setera stanowi prawdopodobnie odmianę pierwotna, bowiem dawne "ptaszniki", które przybyły z kontynentu do Irlandii, z cala pewnością nie były jednobarwne. Na wszystkich starych obrazach możemy zobaczyć długowłose psy myśliwskie maści czerwono-bialej. Jednak wraz z powstaniem Irish Red Setter Club psy te zaczęły znikać w Anglii i około roku 1920 uznano je za odmianę całkowicie wymarła. Okazało się jednak, ze w Irlandii żyją jeszcze pojedyncze osobniki. Irish Kennel Club zarejestrował odmianę czerwono-biala i od tej pory hodowcy mogli według uznania krzyżować ze sobą obie odmiany. W 1944 roku założono w Irlandii klub, którego celem miało być uratowanie odmiany czerwono-bialej. Niestety na niewiele się to zdało i pod koniec lat 60-tych XX wieku do księgi hodowlanej wpisywano zaledwie 7 czerwono-bialych szczeniąt. Powołano zatem do życia komitet, którego zadaniem było opracowanie planu hodowlanego tej odmiany setera. Rasa znalazła zapalonych miłośników i udało się ja uratować od całkowitego wyginięcia. W 1989 roku FCI uznało setera bialo-czerwonego jako właściwą rasę. 
________________ wszystkie zdjecia pochodzą z hodowli Shadow Dog ---> |
|